yalnızlığa alışmak

unutmak yok alışmak var'a inananların yaşadığı psikoloji babuşlar.

sevgilin olduğunda ne yapacağını şaşırırsın bazen.

alışmadım.zorlandım

"ellerime sarılır beni bir gün unutacaksan bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma derdi boş yere mağaramdan çıkarma beni alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna tedirgin etme beni bu sefer geride bir şey bırakmadım tasımı tarağımı topladım geldim neyim var neyim yoksa ortaya döktüm beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim" oğuz atay tutunamayanlar not: normalde sevmem böyle alıntı yapmayı ama bu çok güzel lan

yokluğunla ben başbaşayız, nihayet..

yalnızlığa alışmak mi ? kendisine sormak lazim bence o bize alışmış mi diye.

birden güneşe çıktığınızda gözlerinizin ağrıması gibidir. bazen de ışığa ihtiyaç duymadan gece rahatça görebilmek. yalnızlığa alışmak, aynı karanlık gibidir.

iç sesde birisi sayılmıyorsa baya yalnızım diye bilirim hakkaten sayılıyor mu ?

yeni bir ilişkiye başlamaktan korktuğum için iki yıldır yakamı bırakmayan alışkanlıktır

bir kere alıştın mı yalnızlığa ,kafanı her bozana yol verirsin ! yalnızlığın en güzel yanı da bu bence

yalnızlığa elbet alışır bedenim yalnızlıkla belki de başa çıkabilirm çok zor gelse bile yaşar öğrenirim sensizlik benim canımı acıtan

hala alışamadım, alışmak mı daha kötü alışamamak mı bilmiyorum

spora başlayın. kız erkek farketmez spora başlayın hem yalnızlığı unutur mutlu olursunuz hem de bir süre sonra alışmanız gereken bi yalnızlığınız olmaz

dünyanın en rahatlatıcı hissi. insanlarla uğraşmak zorunda kalmazsınız, kendi kendinize de mutlu olunabildiğini görürsünüz. dünya artık size güzeldir.

sahte kalabaliklarim olucagina kaliteli bi yanlizimin olmasi en guzeli,arkamdan kim vurcak diye dusunmuyorum en azindan

sol yanımda yalnızlık besliyorum. sevcilleşiyor.

kime göre yalnız neye göre yalnız. burada afilli aşk cümleleri filan da yazabilirdim ama bu mantık dışı. yalnızlığı sevgiliniz olmamasına bağlıyorsanız bu acizliktir. siz ananızın karnından sevgiliyle doğmadınız sonradan kendi hayatınıza kattığınız birine alışıp sonra ayrı kalınca yalnızım demek ne kadar doğru. seni doğuran ana seninleyken seni büyüten baban seninleyken dostların varken sadece bir sevgiliniz yok diye kendinize yalnız yaftası yapıştırmak ana babanıza haksızlık değil mi? sevgiye ihtiyaç duyulabilir ama sevgiliye duyulmamalı. bize en fazla sevgiyi de ailenden başka hiç kimse veremez.

bi de hep yalnız olmak var

her seferinde o kulaklığı takmaktır

en guzelidir. onca kizginliktan, kirginliktan sonra hiçbir şey hissetmemeyi ogrenmissindir. artık herkes yok verirsin. kimse canını sikamaz. rahatlarsin ya, dünyanın sahibi sen olursun.

ya etraf zaten kalabalık o olmadığı zaman yalnız oluyor insan he bu yalnızlığa alışmak koyuyor işte

kalabalık bir ortama girdiğinde canının sıkılması. samimiyetsiz ilişkilerden midenin bulanması.

ruhsuzlaştırıyor be insanı. robottan farkın kalmıyor duyguların bir süre sonra çok bir şey ifade etmiyor. yine gülüp eğleniyorsun ama uzun sürmüyor. ve en kötüsü de aynanın karşısına geçtiğinde yüzünde gördüğün o ifade. umursamazlık ifadesi aslında. yalnızlığa alışırken insan umursamaz oluyor, onu kıranları da kırıldığı anları da umursamıyor. kendine bir düzen kuruyorsun bir süre sonra o düzende gidiyorsun. ama yağsız çalışan makine gibi gürültülü bir şekilde çalışıyorsun. tabi ne kadar çalışabileceğin de senin iradene bağlı. çünkü öyle bir an geliyor ki artık çalışmak, yaşamak, ilerlemek istemiyorsun. hedefin yok çünkü umudun şevkin yok. nedeni ise bunları sana gösterecek biri yok. doğru yaa bu yüzden yalnızsın zaten. işte yine başlıyoruz yine yalnızlığa alışmaya başlıyorsun yine en başa dönüyorsun. ve bu döngü sürüp gidiyor ta ki bir gün makine kendi kendini yakana kadar...

tek başına yaptığın şeylerden daha fazla keyif almak

uzun bi aradan sonra birinden hoşlanmıştım neyse sonra beraber olduk,ilk günler daha,ben uyuyorum o uyanmış kolumu okşuyo bilinçaltım kendini tehlikede hissetmiş olacak ki anında uyanıp boğazına sarıldım allahtan farkına vardım da sıkmadım.bu da benim yalnızlığa alıştığımı gösterir heralde lol :(

sevgilim olursa nasıl davranacagimi bilmiyorum ya

insan kendi kafasına göre yaşayabiliyor o ne der bu ne düşünür derdi yok. canın istemiyor mu yok lan diyorsun,iki canını sıkan mı var hadi kapı orada bak diyorsun.yalnızlığa alışmak bence insanın bu dünya üzerinde kendini tanıması için önemli bir mesafe taşı. iki yıldır müzmin yalnızım bir kere zırlamadım niye yalnızım diye. imtihandır deyip kabullendim. en sonunda sevmeye başladım sizlerde deneyin,alışın demem ama deneyin.

sevgilimden ayrılalı iki yıldan biraz daha fazla olmuştur. zaten hep bu terkedilişlerle başlıyor bu işler. çevremde ne kadar insan varsa hepsinden yavaş yavaş uzaklaşmaya başladım. aradığım kişi sayısı 0 (yazıyla " sıfır "). üniversite bitti oydu buyduderken hooop bi okulda ücretli öğretmenlik yapmaya başladım. okulda olduğum vakit yalnızlığımı bir parça da olsa unutturuyor öğrencilerim. ama eve adımımı attığım zaman ilk hoşgeldin'i yalnızlık söylüyor. bir zamandan sonra sosyal hayatı geçtim " sevmek ", " aşık olmak " gibi kavramlar da silinip gitmeye başlıyor ve en sonunda hissizleşiyorsunuz. ve seni ilk yalnızlığın karşılar "hoşgeldin"

doğduğumdan beri yalnızım

imkansız. sadece dürtüler bastırılıyor. yaratılış bile buna izin vermez zaten.

berbat bir şey, kendinle baş başa kalıyorsun her gün kendini sorguluyorsun, saçma sapan düşünceler duygular yaşıyorsun. kendini bir şeylerle mutlu etmeye çalışıyorsun alkol alıyorsun, yalnızlığı takmıyormuş gibi davranıyorsun ama içten içe yanıyorsun. günde 15 saat müzik dinliyorsun. tek dostun o müzikler oluyor. kendini orada buluyorsun. müziklerle konuşuyorsun falan işte kötü bir durum.

bok gibi. nemanjabje izmir'e gittiğinden beri yerini geçici süreliğine dolduracak adam arıyorum. geçen bir gösteriye çift kişilik bilet kazandım, yanımda götürmeye zor adam buldum. nemanja'ya cehenneme bedava bilet kazandım desem gelir mesela. benim için gelmez, bedava diye gelir. geçen gün gidip bira içiyim dedim, yok birader zor adam buldum yine. sinemaya gidiyim diyorum, tek başıma yine. (bkz: yakın arkadaşının şehir dışında üniversite kazanması)

alışınca birini hayatına almak sevmek zor oluyor

çayın sigaranın tadı yalnız anlaşılır oluyor. birini değil huzuru istiyorsun. hele ki tercihlerin yüzünden kaybettiysen insanları.

tam olarak içinde bulunduğum durum birinden hoşlanmaya başlıyorum eğer karşılık görürde konuşmaya başlarsak o kadar huzursuz o kadar kötü oluyorum ki tarifi yok sanki olmayan sevgilimi aldatıyor gibi hissediyorum daha sonra konuşmayı kesip film izleyerek ağlıyorum

alıştıranlar utansın ulannn

ben yalnızlığın ta kendisiyim arkadaşlar. arada sırada bu durumdan rahatsız olsamda yalnız olmaktan gayet memnunum.

yalnızlığa gerçekten çok alıştım, artık herkes için olmasa da olur diyebiliyorum. bir zaman sonra gerçekten yanımda kimse olmayacak bunun farkındayım ama yalnızlığı seviyorum. mesela kendi kendime eğlenebiliyorum, yalnızken daha mutluyum galiba çünkü etrafındaki gereksiz şeyler hiç olmuyor. bence yalnızlık iyidir, en azından bir şeyleri başarmak için başkasına ihtiyaç duymamaktır, kendine yetebilmektir.

yalnızlığa alisilmiyo

güzel ulan asılında mesel oturup bir 70 lik içerin tek başına ama 2 kadeh doldurursun maksat yalnız değilmiş gibi olsun birileri anılsın sonra çıkar zamanında onunla yürüdüğün yolları artık tek yürüyüp bi bakışsın ki onunla oturduğun parkta tek başınasın ve gerçekten çağıracak kimsen olmaz hele ki sabahları uyandığında aynanın karışına geçip '' günaydın yaşamını siktiğimin salağı'' cümlesini kurup ''sanada günaydın karaktersiz ruhum'' gibi marjinal saçma sapan delilik belirtileri gösteriyosan alışmışsın yalnızlığa demekti....ben yapmıyorum çünkü karşısına geçip bakabileceğim aynam odamda kendimle bile yüzleşemiyorum ki sırf bu yüzden alışamıyorum yalnızlığa

hayatta kendinize yapabileceğiniz en büyük iyiliktir . yalnızlığa alışmak tamamı ile düşünmeye başlamak cümlesini kapsamaktadır.

benim istediğim fakat ortamın el vermediği durum. öyleki, sözlüğü bile sırf bu yüzden bıraktım. arkadaşlarım ve ailem düşmüyor yakamdan, daha doğrusu düşemiyorlar. günlük rutin gereği onlarla beraber olmak zorundayım. ama ben kendimi kapatmak istiyorum artık, sadece kendim olayım istiyorum. iç sesimle konuşmak insanlarla konuşmaktan daha eğlenceli geliyor. kendimi daha iyi hissediyorum. kimseye kendimi beğendirmek zorunda olmadığım bir dünya istiyorum. ama ortam el vermiyor.

bir nevi yokluğuna alışmakla aynı şey

artık o kadar alışıyor ki insan bı ilişkiye başlayacak gibi olsa korkup geri çekiliyor.

yalnızlık, bir çok insan tarafından bir hastalık bir sorun olarak görülür. aslında yalnızlığın senin dostun olduğunu söylesem. kendi kendine diyebilirsin ki yalnızlık nasıl benim dostum olacak. öncelikle; yalnızlık kavramının senin için ne manaya geldiğini bulmalısın. toplumun dediği gibi değil de, kendi başına anlamlandırmaya çalış yalnızlığı, önyargıların olmadan. -yalnızlık bir köşeye geçip susup , sinip oturmak değil; yalnız başına istediğin her şeyi başarabilmektir. -yalnız olabilen insan aslında en güçlü insandır. sakın yalnızlıktan kastımı asosyal ve iletişim kuramayan insan olarak algılama. -yalnız olabilen insan kendine ve isteklerine başkalarına ihtiyaç duymadan yetebilen insandır. yalnızlık diye bir kavram yoktur, "teklik" diye bişi vardır dostum. ve sen teksin! o değersizler tek olduğun için seni yalnız olduğuna inandırmaya çalışıyor. sana baktıklarında senin yerinde olmak için, senin gibi tek olmak için can attıkları gözlerinden okunuyor. o yüzden "yhanlıslıqtan qurtulmq ichin ne yhapmalıyîm?" triplerine girme. bu insanların doğal durumudur dostum. kimse senin kadar mükemmel değil. kimse senin gibi "tek" değil. bu durumu olağan bişi gibi kabul etmen; seni, kendi benliğine bir adım daha yaklaştıracaktır. bunun sebebini mantıklıca bi düşün; tek olan, çevresiyle ilgilenmeyen bi insan ne yapar? kendi iç dünyasına bakar ; kendini geliştirmek adına bir iç hesaplaşma ve yöntemler arayışına girer. yalnızlık.. (sorry xd) teklik doğal bir durumdur. bunu kabul etmelisin. dünyada her şey ama her şey (madde alemi ve olgusal bütün düşünceler) zehirdir. zehir ile ilaç arasındaki farkı belirleyen şey her daim dozajdır. ilacı az içersen de ölürsün (hastalığın geçmez), çok içersen de ölürsün. her şey bu kurala tabidir.

başlarda zor gelir ama sonra alışırsın bu seni daha da güçlendirir

alışmak falan istemiyorum. cidden

alışınca bırakılmıyor

acıyı sevmek olur mu?